Mijn leed door iets kleins wat Essure heet.

Ik ben DJ een moeder van nu op het moment dat ik het schrijf 34 jaar.
Op mijn 17e (1999) raakte ik onbedoeld zwanger tijdens het gebruik van de pil.
Braaf elke dag nam ik de pil in of ik nou ziek zwak of misselijk was. Ik zou er voor zorgen dat ik niet in verwachting raakte, ik had nog veel plannen en veel dingen die ik wou leren.

Ook tijdens en na het gebruik van langdurige antibiotica slikte ik braaf de pil. Na een gezellig verjaardagsfeestje (ik werd 17) met mijn toenmalige vriend de dag leuk afgesloten. Dachten we. 5 maanden later heb ik ondanks dat ik gewoon ongesteld werd elke 3 weken toch een zwangerschapstest gedaan en bleek ik al 5 maanden in verwachting van mijn inmiddels 16 jarige dochter (geboren Juni 1999).

Ik dacht dit gaat mij niet meer overkomen en in overleg met de huisarts werd de pil vervangen door de prikpil. En om zeker te weten dat ik netjes op tijd was werd die al na 2,5 maand gezet en niet elke 3 maanden.

In 2003 leerde ik mijn nieuwe vriend kennen en braaf elke keer bleef ik de prikpil halen bij de huisarts... Na een heftig ziekbed (4 dagen lang alleen maar spugen tot bloedens toe en tegen uitdrogen aan) toch op advies maar weer een zwangerschapstest gedaan. Je raad het al ZWANGER!! Mei 2005 kwam onze zoon ter wereld.

Konings koppeltje was onze conclusie. Dus weer naar de huisarts (inmiddels een andere)
Deze raadde mij een combinatie van de Mirena spiraal en de prikpil aan en na een jaar mocht ik dan stoppen met de prikpil...Zo gezegd zo gedaan. Juli 2007 verhuisden wij van Zeeland naar Brabant. Tijdens de verhuizing hield ik na een toilet bezoek het spiraal in mijn handen.
Naar de nieuwe huisarts en ja wel Weer zwanger. Al 7 weken. In april 2008 is onze pracht van een dochter geboren.

In 2010 heb ik een gesprek gehad bij de gynaecoloog in Zeeland omdat we inmiddels weer verhuisd waren terug naar Zeeland. Deze heeft in de maatschap besproken of ze een 28 jarige moeder met 3 kinderen die alles er aan gedaan had om niet zwanger te raken zouden gaan steriliseren. Het antwoord was NEE!!

Meteen na het telefoontje heb ik contact op genomen met een ziekenhuis in Bergen op Zoom
Telefonisch consult gehad en gevraagd of hun het wel deden op mijn leeftijd omdat ik zeker wist dat ik geen kinderen wou. Inmiddels al 2 jaar bezig met mijn huisarts om een sterilisatie voor elkaar te krijgen dus als dat geen bewijs was dat ik het echt wou dan wist ik het ook niet meer. Ja hoor mevrouw kom maar op het spreek uur dan bespreken we de methodes.

Ik kreeg een uitleg over de “ouderwetse”  manier en over de Essure Sterilisatie methode met twee kleine kinderen waarvan de jongste net geen 2 was de Essure heel aantrekkelijk. Want ja ik mocht vrij snel alles weer, omdat het een poliklinische ingreep is was het verhaal.

Er waren nauwelijks tot geen bijwerkingen bekend over nikkel werd al helemaal niet gesproken dus het was de ideale uitkomst werd er gezegd.

1 Week later was het zo ver, ondanks het advies al paracetamol te slikken was het een pijnlijke bedoeling. Ook enorm veel bloed verlies gehad erna.

Het voelde veilig, maar toch gezien de voorgeschiedenis voorzichtig gebleven. En elke keer bij intiem contact een condoom gebruikt. Na controle gehad en toen de arts zei alles is in orde je kan er van uit gaan dat je nu veilig bent hebben we de rubbers achterwege gelaten. In januari 2012 viel ik van de trap (van redelijk boven aan naar helemaal beneden) ik begon hevig te bloeden wat ik totaal niet snapte want hoe kan een val van de trap nou een vaginale bloeding veroorzaken. Meteen naar de huisartsen post die stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Hier aangekomen bleek ik een miskraam gehad te hebben. Mijn wereld stortte in: dagen heb ik liggen huilen omdat ik er niets van begreep hoe kon ik nou in verwachting zijn ik was gesteriliseerd. Op dat moment begon de ellende het vloeien stopte niet meer. Meerdere onderzoeken gehad maar het was niet iets wat door de miskraam kwam het was echt de menstruatie. Als ik 2 dagen niet vloeide per maand was het veel. En ook veel bloed verlies.
Chronische bloed armoede werd ontdekt. Tja niet gek hé als je zo veel verliest per maand.
Vitamines werden gecontroleerd en ondanks de spuiten B12 en de Ampullen en tabletten vitamine D Kwamen de waardes niet veel hoger.

Mijn rugpijn werd langzaam een hel: elke dag de pijn en de pijn nam per dag toe. Uit eindelijk zat ik op 8 Tramadol 100mg per dag en had ik nog pijn. De rolstoel werd uit eindelijk mijn grote vriend en ging overal waar ik was, want lopen kon ik niet meer. Een hoog laag bed stond er in de woonkamer. Elke dag kwam mijn jongste dochter beteuterd binnen: "oh het bed staat er nog dus ik zal wel niet hier kunnen spelen want mama heeft pijn".

Na 3 maanden pijn en ellende heb ik het bed op laten halen door de thuiszorg en dwong ik mezelf om boven te slapen waar ik hoorde. Dwong ik mezelf om lopend naar school te gaan (partner liep mee en al deden we er een uur over wat ik nu in 5 minuten loop) ik voelde me verslaafd aan de Tramadol en ben op eigen kracht gaan afkicken van die troep.

Ik heb elke dag pijn gehad tot huilens aan toe, een zenuwbehandeling gehad voor mijn rug wat niets heeft geholpen. Het gevoel verloren in mijn linker been. En regelmatig in het ziekenhuis gezeten omdat de mensen om mij heen dachten dat ik een hartaanval kreeg: zweten, druk op me borst, gevoel en kracht verlies in me arm weg vallen en gewoon minuten van de dag missen. De laatste keer is er zelfs een ambulance bij betrokken geweest. Deze prikte om alles uit te sluiten mijn suiker waarde en deze zat op 1,9 terwijl hij bij een normaal gezond persoon tussen de 4,0 en de 6 hoort te zitten. Ik stond op het punt in een suiker coma te raken terwijl ik geen suiker patiënt ben en hier regelmatig op gecontroleerd word omdat het wel heel veel voor komt in de familie.

Inmiddels ook veel jeuk klachten en extreme roos klachten echt gewoon sneeuw als ik me haar uit kamde. Pijn in mijn handen, geen fles meer open kunnen draaien zonder pijn.
Elke dag vloeien en je behoorlijk ellendig voelen. Dingen vergeten en het gevoel of er een hele katoenplantage in je hoofd zit zo vol met watten zat mijn hoofd voor mijn gevoel. Ik leefde steeds meer in me eigen wereldje en heb zelfs gevraagd of mijn partner de kinderen niet mee kon nemen zo dat ik met een gerust hart uit het leven kon stappen want in deze hel van onbegrip wou ik niet meer leven.

Niemand die begreep hoe veel pijn in had en ondanks dat ik weer aan de Tramadol zat bleef ik zo veel pijn houden. Ik moest werkelijk kiezen of ik of zou gaan koken of dat ik tijd met mijn dochter door zou brengen. Dus ja wij aten regelmatig pas om 20:00 omdat papa dan kon koken zo dat ik met de kinderen kon kwartetten. Lopen werd steeds erger en terug die rolstoel in wilde ik niet.
Toen ontdekte ik dankzij een lief mens de facebookgroep: Essure problemen Nederland. En meteen de klachtenlijst ingevuld en gelezen.
Ik dacht dat ik gek werd en heb ook mijn partner gevraagd de lijst in te vullen aan klachten die hij ziet of merkt dat ik die heb... mijn mond viel werkelijk van verbazing open. Bijna alle klachten die op de lijst stonden kende wij en had ik ook... Meteen heb ik mijn huisarts gebeld en om raad gevraagd. Omdat ik toch ook al bij de internist liep ivm de B12 wou ze 2 onderzoeken afwachten maar beloofde zich wel in te lezen in de mijn verhaal en alles rond om de Essure Sterilisatie en de problemen.
Ik heb haar helaas die kans niet willen geven want toen de uitslag binnen was van de onderzoeken stond ik al weer op de stoep en had zij nog geen kans gekregen (we hadden afgesproken dat ik na 4 weken terug zou komen ik stond er na 2 weken al weer)

Een goed en zwaar gesprek gehad met mijn huisarts over mijn bevindingen en zij schreef direct de verwijzing en belde zelfs naar de gynaecoloog om mij zsm op het spreekuur te krijgen.

Eenmaal bij mijn eigen eigen gynaecoloog heb ik een uitstrijk gehad en daar ontdekte ze een schimmelinfectie dat was nummer 10 al in 1 jaar tijd. En werd er pap 3 geconstateerd ik kreeg het advies na te denken wat ik wilde de Essure ging er sowieso uit, want hij had wel door dat ik dat 10000000% zeker wilde. Maar wat wilde ik met mijn baarmoeder ivm met de pap 3 en het hevig vloeien. Nog voor ik de deur uit liep zei ik tegen hem haal alles er maar uit dat riep ik 7 jaar geleden al tegen je collega.

Twee weken later had ik de gynaecoloog overtuigd en werd de operatie in gepland. Op eigen verzoek werd dit net na de zomervakantie zo dat de kinderen toch een fijne vakantie hadden die oma gepland had met ze.

Vrijdag 28 Augustus om 12:00 moest ik me melden op de zaal. Ik werd op vrijdag geopereerd om half 4 maakte  ze me wakker in de recovery de operatie was goed gegaan. Het eerste wat ik vroeg was mag ik wat drinken. Nog geen 10 minuten later zat ik terug op zaal omdat ik zo goed uit de narcose was gekomen. Om 5 uur werd er gevraagd of ik wat wilde eten: macaroni. Uiteraard verging ik van de honger dus heb vol mondig ja gezegd 5 happen toen zat ik vol. Het drinken ging goed en de pijn pomp heb ik maar 1 keer hoeven te gebruiken omdat ik heel stom iets te snel om probeerde te draaien.

Ik voelde me goed wel wat moe maar niet misselijk of wat dan ook.  Vloeien deed ik totaal niet ondanks dat ze wel verwachte dat er iets zou komen kwam er helemaal niets.
Mijn eileiders baarmoeder en baarmoedermond zijn op gestuurd voor sectie en helaas heb ik dus geen veertjes gezien om zeker te weten dat ze er uit waren. Volgens de chirurg is alles in een keer verwijderd en zijn er geen stukjes achter gebleven. De eileiders waren niet los gemaakt van de baarmoeder en alles kon in zijn geheel naar buiten zonder dat ze het in stukjes hoefde te verwijderen.

Toen kwam het herstel. Wat een ramp niet vanwege de pijn nee juist niet maar vanwege het niets mogen doen... En oh wat heb ik goed geluisterd naar mijn lijf..

17 november heb ik pas afscheid genomen van de hulp in huis.

De klachten die ik had zijn weg. Maar dan ook echt weg. Mijn bloedarmoede is verdwenen. Ik moest meteen stoppen met mijn ijzer tabletten die ik chronisch gebruikte omdat mijn bloedwaarde zelfs met de tabletten veel te laag waren en nu aan de hoge kant. (wat wil je als je bijna elke dag bloed dan is het niet gek dat je waardes te laag zijn). In eerste instantie viel alles me na de operatie zwaar tegen en heb ik echt omdat mijn lijf het niet toe stond 8 weken enorm rustig aan gedaan. Ik doe nu een kleine 3 weken weer zelf me huishouden. Nog steeds ervaar zijn zo als ik ze zelf omschrijf Suikerdips.... Maar ook hier weet ik de oorzaak van dat heeft in dit geval niets met nasleep van de Essure te maken maar met het feit dat ik een maagverkleining heb gehad en eigenlijk totaal geen toegevoegde suikers meer nuttig. snoep koek en toetjes taal ik totaal niet naar(dat was tijdens de Essure wel anders).. Mijn gewicht is helaas nog niet zo als ik het zou willen maar, ik ben afgelopen weekend zelf verbaasd geraakt over hoe mijn conditie blijkt te zijn. Zaterdag ben ik met de bende van Ellende als Piet (sinterklaas) op huis adres gegaan. Ik had al aangeven ik denk niet dat ik overal mee naar binnen ga i.v.m. mijn rug en me conditie. Maar ik heb alles mee gedaan. Op elk bezoek naar binnen. Op het laatste adres zelfs gedanst met een van de kinderen. 
Elke dag verbaas ik me weer over hoe goed ik op geknapt ben van het leed die Essure heet.

Ik ben er redelijk goed uit gekomen uit het leed wat Essure bij mij veroorzaakt heeft.
Maar ook ik ben er alleen maar door dat mijn partner er altijd voor me was en zag dat ik zo veel pijn had.. en dat ik echt niet meer kon. Als mijn partner er niet was dan had ik hier niet meer geweest dan had ik de strijd tegen de pijn op gegeven. Hiervoor dank je wel

Ook de steun die ik heb gekregen op de groep op facebook heeft me er door heen gesleept en er voor gezorgd dat ik niet heb op gegeven. Bedankt dames!