Verhaal Angela
Hallo,
eerst even mijn klachtenlijst:
vroege overgang
opvliegers
nachtzweten
lange,onregelmatige en heftige menstruaties kort op elkaar
libidoverlies
opgeblazen buik
gewichtstoename
vermoeidheid
haarverlies zo erg dat ik de ontstopper mee de douche innam
tand en tandvleesproblemen
incontinentie
vreselijke jeuk om s”nachts wakker van te worden
brandende prikkende ingang vagina
krampen
spontane spierpijn
lage rugpijn
gewrichtspijn
pijn op de borst,hartkloppingen
zware benen,verzuurde benen
nek,schouder,heup en rugklachten
stuitje
last van de darmen
duizelig
verdoofde billen
zenuwpijn
brainfrog,vergeetachtig,
uitstelgedrag
tinnitus
angst/paniekaanvallen
stemmingswisselingen,
alopecia areata
artrose hand/voet
onverklaarbare blauwe plekken
zeer pijnlijke voetzolen
verhoogde bloedwaardes,lage bloeddruk
droge jeukende uitslag
Na 4 jaar met moeite en pijn de mirenaspiraal gedragen te hebben,heb ik hem toch maar laten verwijderen omdat die niet te verdragen was.Ik wilde over op een
definitieve sterilisatie dus had een afspraak bij mijn huisarts gemaakt.Ik kon kiezen : of een operatieve sterilisatie of de Essure.
Essure, poliklinisch en pijnloos dat sprak mij wel aan,ik had inmiddels al zoveel littekens op mijn buik dat ik geen behoefte had aan meer.
8-11-2012 was het dan zover en omdat ik bij het plaatsen+verwijderen van de mirenaspiraal zoveel pijn had ervaren dat ik bijna niet meer kon lopen,had ik mijn
vader gevraagd om met mij mee te rijden.En daar lag ik dan,het zou zonder verdoving gebeuren.Het plaatsen van de Essure was alles behalve pijnloos,ik heb de handen van de verpleegsters blauw
geknepen en alles bij elkaar geschreeuwd! “Nog even volhouden mevrouw,het is bijna gepiept”.En ja hoor ,het was zo gepiept want ik hoorde hem nog zeggen tegen de verpleegster: “Zo heey
een nieuw recordje,6 minuten,schrijf jij het even op?”En dat het snel was gegaan dat bleek wel want toen ik naar de gang toe strompelde zag ik mijn vader binnenlopen,die was de auto parkeren
en is slecht ter been.Jezus Christus wat was dat een hel!Ik heb 3 dagen plat gelegen met een doos paracetamol!
Ik bleef maar vloeien en buikpijn houden,zo erg dat het net leek of alles er op ieder moment eronderuit zou komen vallen,maar ik dacht het zal er wel bijhoren
dus liet het maar even zo.Ik had voor het plaatsen van de essure namelijk vanaf mijn 23ste jaar niet gemenstrueerd,alleen de eerste 3 maanden aan 1 stuk na plaatsen mirenaspiraal,dus dacht
dat ook deze over zou gaan.
5-12-2012 ik zit bij de huisarts,ik had geen gevoel meer in mijn grote teen en kon hem ook niet meer krom krijgen.Na wat testjes zei hij dat het
hoogstwaarschijnlijk zenuw- en spieruitval is (neuropraxie).Die zenuw loopt door vanuit je voet naar je onderrug dus toen wist ik ook meteen waar die zeurende pijn in mijn rechteronderrug
vandaan kwam.Ik ga de volgende dag gewoon weer naar de medische fitness toe wat ik al vanaf het auto-ongeluk in 2009 deed.Ik had al genoeg ingeleverd en wilde niet nog meer inleveren dus ging
gestaag door.
13-12-2012 ik zit weer bij de huisarts,mijn lichaam doet zo”n zeer,ik ga naar bed met pijn en sta er mee op en mijn voetzolen voelen aan of ik de marathon in New
York gelopen heb.Al mijn klachten van het auto-ongeluk waren terug en nog heftiger dan voorheen.Ik ben weer terug bij af,zit niet lekker in mijn vel,spring regelmatig uit mijn vel en al die
jaren fyshio”s en revalidatie waren in mijn ogen voor niets geweest!
In februarie ga ik naar de oogarts,mijn ogen gaan vrij hard achteruit en ja hoor ik moet een bril.Mijn stem valt telkens onder het praten weg dus ook maar even
naar de KNO-arts,mijn stembanden zijn wat opgezet.Ik vloei nog steeds zo heftig dat ik mij elk uur moet verschonen inclusief ondergoed ondanks het kraamverband die ik droeg.Er word mij een
novasurebehandeling aangeboden waar ik godzijdank vriendelijk voor heb bedankt omdat ik vond dat “moeder natuur” zijn gang moest gaan.Door het heftig vloeien zeg ik steeds vaker de medische
fitness en de sportmassages af,mijn humeur gaat achteruit en krijg woedeaanvallen.De spanning hier in huis is om te snijden.Ik voel dat mijn energie langzaam uit mijn lichaam word gezogen en
ik word steeds meer aan huis gekluisterd.De pijn is niet te doen en ik ga mij steeds meer afvragen of ik wel zo lang met die pijn kan leven,erger nog : wil ik dat wel? Maar dan kijk ik naar
mijn zoontje,ja dat is toch wel de reden dat ik doorga......
Het begrip in mijn omgeving is ver te zoeken,alleen mijn gezin ziet mij lijden en voor de buitenwereld doe ik net of er niets aan de hand is en ga de strijd
alleen aan,tsja wie hield ik nu eigenlijk voor de gek!
Soms vroeg er wel eens iemand hoe het met mij ging dan zei ik : “goed”en veranderde van onderwerp.Heel soms zei ik : “Ik sta op met pijn en ga naar bed met pijn
maar kan wel continue AU roepen daar schiet niemand iets mee op en je word er niet vrolijker van” Maar als ik mijn zoontje niet had gehad........
Inmiddels draag ik een bril maar kan hem niet verdragen op mijn gezicht vanwege de neuropathische pijnen en besluit om mijn ogen te laten laseren.Ik maak een
afspraak voor intake en krijg groen licht voor verdere onderzoeken,yessss!
Het onderzoek wat 1 1/2 uur zou duren werd na 20 minuten gestaakt na een MRI-scan.Er werd mij verteld dat laseren geen nut had,ik moest lens-implantaten maar dat
kon niet omdat ik daar te jong voor was.Deze ingreep doen ze pas vanaf 50 jaar,dat duurt nog wel even dus er zit niet anders op om ook dit maar gewoon te accepteren zoals het is....
mijn oor gaat piepen,ik word er gek van en de huisarts verwijst me weer door naar de KNO,prognose: tinnitus.Ook daar valt weinig aan te doen als alleen maar mee
te leren leven.
In augustus op controle bij mijn MDL-arts (Ik heb sfincter van oddi dysfunctie).Ik krijg het normale ritueel bloedonderzoeken maar ook word er deze keer bloed
geprikt om te kijken of mijn alvleesklier nog wel genoeg enzymen aanmaakt.De arts heeft in overleg met de hematholoog besloten dat ik mijn bloed voortaan mag laten prikken bij de huisarts,dat
scheelt een hoop tijd.”Fijn”dacht ik,dan hoef ik ook niet te vertellen hoeveel energie die controles mij telkens kosten.2 weken later kreeg ik koorts,het zal toch niet......ik duw me vol met
paracetamol en neem mijn bedrust,het helpt pffff
Ik krijg last van mijn ellebogen,duimen en polsen maar aangezien ik toch wel altijd zoiets heb van “het is uit zichzelf gekomen dus zal ook wel uit zichzelf weer
weggaan” modderde ik maar wat aan.Tot ik er zoveel last van had,dat ik nog geen dop meer van een fles af kon draaien.Ik krijg daar een paar keer een injectie voor maar dat mocht niet baten
dus maar weer naar het ziekenhuis.De chirurg wilde eerst wat dingen gaan uitsluiten dus een foto word gemaakt,bloed word geprikt en ik mag naar de reumatholoog.In die tussentijd ga ik naar de
handtherapie en krijg een brace om de pijn te verlichten.Op naar de reumatholoog.Op de foto is te zien dat mijn kraakbeen bij sommige vingers bijna weg is,mijn tenen zijn iets aan het
vergroeien maar uit de bloeduitslagen valt niets te halen wat op reuma lijkt.Weer terug naar de chirurg en allebei mijn polsen worden geopereerd ( niet allebei tegelijk natuurlijk) met de
diagnose: peesontsteking door overbelasting ten gevolge van artrose.
Ik had al regelmatig onverklaarbare blauwe plekken maar nu word mijn hak/voet blauw en omdat het best pijnlijk was ging ik toch maar weer naar de huisarts.Er
word bloed geprikt om te kijken of ik stolsels in mijn bloed heb zitten,maar die zaten er niet.”het kan een peesontsteking zijn”werd mij verteld.Dan maar nog rustiger aandoen dacht ik.
Ik voel onder mijn voeten weer irritatie ,weer schimmelinfectie!? Alleen deze keer zaten de zweertjes ipv onder de voet onder op de tenen.Diagnose: psoriasis,ach
dat kan er ook nog wel bij!
Sfincter van oddi dysfunctie,artrose,auto-
Dan word ik het ineens beu!!Het kan toch niet zo zijn dat ik op mijn 43ste jaar al achter de geraniums zit!?!?Ik zeg mijn medische fitness af en ga naar de
sportschool zodat ik hier ook meteen wat meer onder de mensen kom.De sportadviseur vraagt wat mijn doel is.Mijn doel is mijn energie terug te krijgen en wat soepeler gewrichten om de pijn te
“verzachten” en hij maakt een programma.Ik ga 3x per week en bouw het langzaam op,heel langzaam.Regelmatig moet mijn programma worden aangepast,het lukt me niet maar niet zeuren en gewoon
doorgaan! zei ik tegen mezelf.Mijn zus gaat met mij mee sporten en ziet mij steeds verder achteruit gaan.Ik kan niet meer,mijn benen verzuren binnen een paar minuten en ik krijg bijna geen
lucht meer.Ik kan bijna niet meer tegen een leuning aanzitten zo”n pijn doet het en kan alleen nog maar op mijn linkerbil zitten om de pijn in mijn rug een klein beetje te verzachten.Hoe kan
dit nou gebeuren met sporten?Ik zat al op het laagste level,je hoort toch vooruit te gaan ipv achteruit?!Ik zet mijn abbonement tijdelijk stop en ga op advies van mijn sportadviseur naar de
op hem aangeraden manuele- en fyshiotherapeut.Mijn 1ste rib en onderste nekwervel zit muurvast en word regelmatig losgekraakt. De fyshiotherapeut zegt: “Je voert de oefeningen wel heel goed
uit”ja klopt dit is al de zoveelste keer dat ik deze oefeningen krijg,ik kan onderhand mezelf therapie gaan geven,de meeste attributen heb ik inmiddels al in huis.
Ik ga mijn ritueeltje weer doen,nu bij de huisarts ipv bij de MDL-arts.De volgende dag bel ik voor de uitslag en de assistente zegt dat de dokter mij zelf even
gaat bellen,ow jeey dat is niet goed!
Mijn leuko's staan schrikbarend hoog en hij vraagt mij hoe ik me voel.Ik zei: “goed ( mijn standaard antwoord) ik ben alleen zo ontzettend moe,zo moe dat ik
s”middags moet gaan slapen om vervolgens energie te hebben om het eten te kunnen koken”.De huisarts gaat meteen naar de hematholoog bellen voor overleg.Ik moest over 4 weken nog een keer mijn
bloed laten prikken om te kijken of het daalde en van daaruit verder te handelen,en ondertussen veel rusten.Nog meer rusten?Ik verslaap bijna mijn leven!De week erop toch maar naar de
huisarts,ik ben er niet gerust op.Ik vraag of ik een fullbody scan mag laten maken,ik wil weten wat er in mijn lichaam aan de hand is,die heftige bloedingen,woedeaanvallen,
7 Maart 2016
Ik zit HVN te kijken en het ging over de essure-methode.Heey die heb ik ook!Mijn mond viel open.Alle vrouwen met essure-implantaten werden verzocht om zich aan
te melden op de facebookpagina EPN en zich in te lezen.Mijn hartslag ging als een razende tekeer en ik voelde nog meer onrust in mijn lichaam als voorheen.Ik meld mij aan en vul de
klachtenformulier in.Ik vulde maar een paar dingen in want NEE dat komt van het auto-ongeluk en DIT komt van de medicijnen,zoals ik altijd dacht ergens een verklaring voor te hebben.Dan ga ik
uitzendingen gemist kijken en hoor een dame ineens zeggen: “Het idee dat ik het gevoel had dat ik vroeg dement zou worden,verschrikkelijk!” HUH???? Die gedachten spoken al een paar jaar door
mijn hoofd,het zal toch niet.......
Ik ga het forum op om mij in te lezen en herken mijzelf in steeds meer verhalen.Het kwartje valt en de puzzelstukjes vallen ineens op zijn plek.Nu snap ik waarom
de huisarts met zijn handen in het haar zat niet wetende wat hij nog voor mij kon betekenen en doen!Ik begin te huilen van verdriet,boosheid maar ook opluchting want ineens stond ik er niet
alleen voor en hoefde ik helemaal niet de schijn op te houden wat ik al jaren deed!
De volgende dag vraag ik aan de beheerster van het forum of ik de klachtenlijst opnieuw mocht invullen,dat was geen probleem.Ik ga mijn huisarts bellen en
vertelde de assistente het hele verhaal,ze regelde vanwege de drukte op de praktijk een bel afspraak voor die dag.Ik bel mijn fysiotherapie af,ik kon het even niet opbrengen.S”middags belde
de huisarts die inmiddels wist waar ik voor belde en zich er al wat in verdiept had.”Ik dacht dat het goed met je ging,ik vroeg het 2 weken geleden nog aan je toen je voor ooglidcorrectie
kwam”.”Ja dokter dat klopt,ook tegen u zeg ik standaard dat het goed gaat,sorry daarvoor maar ik lees zoveel herkenbare klachten en heb altijd een naar gevoel aan die essure overgehouden,maar
het was onomkeerbaar en nu niet meer en wil ze er heel graag uit hebben omdat ik sterk het gevoel heb dat dit wel eens de mogelijke oorzaak van mijn klachtenpatroon kan zijn”.”Oke,zei hij,dan
gaan ze eruit maar daar is wel een gespecialiseerde arts voor nodig en ik weet niet wie dat zijn”. “Ik wel” zei ik en gaf hem de naam en het ziekenhuis.Hij mailde de verwijzing meteen door.De
volgende dag meteen een afspraak gemaakt,29 maart 8 uur anesthesist,9 uur intake,de eerste stap was gezet!
Sinds de bewustwording dat essure wel eens de mogelijke oorzaak kon zijn,ging ik toegeven aan mijn pijn en het leek wel of het 10x zo hard binnenkwam.Jezus
Christus hoe heb ik dit al die jaren in toom kunnen houden!
29 Maart het is zover.Ik was een beetje nerveus maar was nergens voor nodig,ze gaan eruit!! Na een goed gesprek met de arts en wat onderzoekjes loop ik de kamer
uit en ik betrap mezelf erop dat ik wel heel erg verward overkwam en ga aan het twijfelen of hij wel een goed beeld van mij heeft gekregen.Dat voelde niet goed en dat bleef maar door mijn
hoofd malen maar ik wilde hem zo min mogelijk tot last zijn,er waren inmiddels al zoveel essure-slachtoffers die geholpen wilde worden.Ik vraag aan de huisarts een uitdraai vanaf plaatsing
essure omdat mijn geheugen zo slecht was dat ik niet meer wist hoe,wat of wanneer om: 1,dit verhaal te kunnen vertellen en 2,de uitdraai aan de arts wilde geven zodat hij een beter beeld van
mij zou krijgen dan zoals hij mij gezien had.
Inmiddels groen licht voor ooglid en wenkbrauwcorrectie gekregen,mijn gezicht is zo erg asymmetrisch door de vermoeidheid en beschadigde zenuwen dat het medisch
noodzakelijk was.
En dan is het wachten op dat telefoontje.Ondertussen alle therapie”s stopgezet omdat ik wilde kijken welke klachten er bleven,verminderde en verdwenen,en van
daaruit verder kijken.Tijdens het wachten op dat telefoontje veel steun gezocht en gekregen op het forum,want ondanks dat ik op de wachtlijst stond voor de operatie,was er nog veel onbegrip
in mijn omgeving.
En dan komt ineens dat telefoontje dat mij gaat verlossen van jarenlange ellende!
6 Juni was de dag dat ik verlost werd van mijn essure.De operatie is goed verlopen en de veertjes zijn volledig verwijderd.Wat een TOP-ARTS en ook het verplegend
personeel,echt een diepe buiging voor jullie!
Ik ben nu 11 dagen verder en nog steeds herstellende,ik voel me elke dag een stukje beter.De vermoeidheid stroomt uit mijn lichaam en maakt langzaam plaats voor
energie en mijn hoofd is weer helder,heerlijk.
Dankjewel artsen die dit probleem willen erkennen,ook dankjewel E-sisters voor het luisteren en vertellen van jullie verhaal, maar vooral bedankt aan het beheer
van het forum,zonder jullie waren we nergens en nog steeds in onwetendheid.
DANKZIJ JULLIE KRIJG IK MIJN LEVEN WEER TERUG ♥♥